 |
| Pret in het zwembad met Herbert, Marjolein, Laura en Tom |
Als Max zijn hand op mijn hoofd legt betekent dat dat ik moet nadenken; Max houdt ervan de moelijkste raadsels te verzinnen en hoe wanhopiger ik zoek naar het juiste antwoord des te meer plezier hij heeft: welke kleur ranja wil Max drinken? Welk appeltje vindt varkentje Knorretje het lekkerst? Wat voor lekkers gaat kabouter Plop bakken? Max waant zich Repelsteeltje want ik raad het juiste antwoord toch nooit. Soms gunt hij me enkele seconden van triomf om vervolgens weer stellig nee te schudden en moet ik opnieuw nadenken.
Onlangs gaf Max ons weer veel stof tot nadenken en was mij slechts een zeer kort moment van triomf gegund; we waren bij de revalidatiearts en ik meende dat hij diep onder de indruk zou zijn van Max' progressie; we hadden allemaal hard geoefend. Maar volgens de revalidatiearts is alleen in zijn heupen verbetering opgetreden en zou er alleen nog vooruitgang in Max' knieen te boeken zijn door het doorsnijden van zijn achillespezen. Binnenkort volgt een gesprek met de orthopedisch chirurg. Maar welke garanties krijg je en bij welk slagingspercentage zouden wij beslissen vóór een operatie? Zijn Max' spieren al sterk genoeg voor zo'n operatie? Zou Max kunnen begrijpen dat hij opnieuw moet revalideren? En wat doet een nieuwe ziekenhuisopname en een zware operatie met Max? Max zit momenteel lekker in zijn vel maar hoeveel veerkracht heeft hij? Wat zou Max zelf willen? Allemaal vragen waarover je helemaal niet wilt nadenken en dat doen we dan ook maar niet. We zullen zeer ons best doen met een open mind naar de orthopedisch chirurg te luisteren maar vooralsnog blijven wij dapper doorgaan met oefenen.
Met engelengeduld oefent Marissa met Max in de sta-tafel. Hij zit op een krukje en leunt met zijn armen op de tafel maar vindt het allemaal nog erg spannend.
