Toen Max als baby kon omrollen, konden zijn leeftijdgenootjes zitten. Tegen de tijd dat Max kon zitten, konden zij staan. Tegen de tijd dat Max kon kruipen konden zij lopen. Maar rollen, kruipen, zitten, staan....behalve praten heeft Max het uiteindelijk allemaal geleerd. En elke keer was ik net zo trots als elke andere moeder. En vanaf het moment dat ik mij had voorgenomen me geen zorgen te maken over wat Max nog niet kon maar stil te staan bij wat hij al wel kon heb ik net zo genoten als elke andere moeder. Maar een beetje opscheppen zat er dus nooit echt in. Zou dat verklaren waarom ik nu de progressie van Max zo graag wil laten zien? Of ligt het in het feit dat de artsen voorspelden dat hij altijd in de rolstoel zou blijven dat ik mijn vreugde graag wil delen?
Hoe dan ook: kijk eens wat Max kan!! :
(Weer een filmpje aangeleverd door Harm begeleider van Max op de Brink, erg blij mee!!)