Max heeft ons het afgelopen jaar menigmaal versteld doen staan. Als ik zie dat hij vorig jaar rond deze tijd pas na zeven keer misgrijpen eindelijk een stukje brood in zijn mond kon stoppen en zichzelf nu bijna een kopje thee kan inschenken! Afgelopen week stonden wij weer met open mond. Ik was bij Max op bezoek en hij had aangegeven graag even op zijn kamer boven te willen spelen. Hij was alvast van de stoel gegleden om op zijn kontje naar de trap te schuifelen. Om hem niet helemaal van de grond te moeten tillen vroeg ik hem of hij op de onderste traptrede kon gaan zitten. Dat deed hij heel handig. Zó handig dat ik om mijn rug te sparen vroeg of hij nog twee treden hoger kon komen. Aangemoedigd door onze bewonderende kreten klom hij nog hoger. Af en toe stopte hij even, niet om te pauzeren maar om te applaudiseren! Hij voelde haarfijn aan dat dit toepasselijk was met zoveel publiek onderaan de trap. De fysiotherapeut, Janet en ik waren nog in de veronderstelling een trainingsschema voor de trap te moeten opstellen! Hij was zo rap boven dat ik geen tijd had om mijn telefoontje te pakken om te filmen. Dat is inmiddels gelukt:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten