Niet alleen ik ben aan het reflecteren geslagen een jaar na de opname in het ziekenhuis, ook Max 'vertelt' de laatste tijd steeds weer over onze avonturen. Met zijn hand op zijn pols slaan staat voor ziekenhuis; toen Max bijna vier was lag hij een week in het ziekenhuis met een fikse buikgriep; het infuus zat met een spalk om zijn pols. Vervolgens wijst hij naar zichzelf en naar mij en ik verwoord voor hem: Max en mama waren samen in het ziekenhuis. Dan wijst hij naar zijn neus en zijn piemeltje om aan te geven dat daar een slangetje in zat (sonde en catheter). Het gebaar voor dokter is naar zijn kin wijzen, immers, daar heeft de dokter een mondkapje. Max heeft zelfs een gebaar voor 'maken'; met zijn wijsvinger en middelvinger langs elkaar wrijven. Dit was oorspronkelijk het gebaar voor knippen, maar na een verhaaltje waarin kabouter Kwebbel de broek van kabouter Lui heeft afgeknipt en er een korte broek van heeft 'gemaakt' staat het gebaar ook voor maken. En zo heeft Max mij even 'verteld 'dat de dokter zijn benen moet maken.
Het is elke keer goed opletten wanneer en in welke context Max een gebaar oppikt en welk woord hem triggert. En dan nog is het vaak gissen. Als ik fout zit laat Max me dat heel duidelijk weten en kan de frustratie hoog oplopen, als zelfs je eigen moeder je al niet begrijpt! Vorige week wees Max in een boekje een schroevendraaier aan, maakte het gebaar voor maken en wees op zijn benen. Ik heb lang nagedacht hoe Max aan deze wijsheid zou kunnen komen en kan niet anders bedenken dan dat ik zijn speelgoed 'maak' door met een schroevendraaier de batterijen te vervangen. Geniaal. Was het maar een kwestie van batterijen vervangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten