Ik wist dat de contracturen in Max knieën fors waren. Ik wist ook dat deze contracturen het grootste obstakel zouden vormen om Max weer uit de rolstoel te krijgen. Waarom komt het dan toch zo hard aan als deze woorden uit de mond van de revalidatiearts komen? Mijn eerste reactie was dan ook "en wat gaan we daaraan doen?" Maar dat blijkt eenvoudiger gezegd dan gedaan. Zowel de heupen als de knieën van Max zitten dusdanig op slot dat de revalidatiearts spalken niet ziet zitten. Het is eventueel mogelijk om operatief verkorte spieren te verlengen maar dit schijnt een ingrijpende operatie te zijn waarbij het maar zeer de vraag is of de spieren dan sterk genoeg zullen zijn om Max te dragen.
Eind vorig jaar waren we nog zo dankbaar dat Max het hele avontuur overleefd had. Het afgelopen jaar kon Max zijn benen alweer een stukje optillen, zichzelf op een bureaustoel en in een rolstoel voortbewegen en met zwembandjes weer zwemmen. Het is niet altijd makkelijk, maar de dankbaarheid en euforie wil ik graag vasthouden om van daaruit de komende tijd te onderzoeken wat de mogelijkheden zijn. Vooralsnog is afgesproken dat er röntgenfoto's gemaakt zullen worden van zijn knieën en heupen en Max zal gezien worden door een orthopedisch chirurg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten