"Hoop is geen irreëel idealistisch idee dat alles goed zal komen, hoopvol gedrag is effectief gedrag vanuit de overtuiging dat het beter kan worden". Deze zin las ik op de zeer interessante site (www.noam.nu) van Coert, een huisgenoot uit mijn studententijd die psycholoog is.
Gister zijn we met Max naar het ziekenhuis geweest en hebben met de orthopedisch chirurg gesproken. Technisch gezien ziet hij kans om Max' benen recht te krijgen maar het zou betekenen hem een zwaar auto-ongeluk aan te doen, zo formuleerde de chirurg het. Hij zou op vijf plaatsen z'n spieren moeten doorsnijden en z'n beide bovenbenen breken. Een hele zware operatie waarbij het maar de vraag is of Max' spieren al sterk genoeg zijn om dit op te vangen. Wij hadden nog de lichte hoop om deze operatie 'achter de hand' te houden als iets wat 'later' altijd nog kan maar hoe langer wij wachten des te geringer de kans op succes. Wij hadden nog gehoopt op een plan B: als we niet gaan opereren, wat gaan we dan wel doen? Maar volgens de revalidatie arts verdient Max al een gouden medaille in Londen voor alles wat hij de afgelopen maanden gedaan heeft - waarvoor alle credits uiteraard gaan naar fysiotherapeut Peter en Max' begeleiders van de Brink - en valt er verder weinig eer te behalen. "U begrijpt wel dat uw besluit om niet te opereren betekent dat uw zoon aan de rolstoel gebonden blijft?" aldus de revalidatiearts. Maar gesterkt door de eerste zin uit dit stukje blijven wij hoop houden dat Max, hetzij letterlijk, hetzij figuurlijk, nog wat stapjes zetten zal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten