Gebeten

weer vriendjes

Afgelopen weekend had ik Zorro meegenomen naar Max. Helaas draaide het uit op een bijtincident: Max heeft Zorro in het oor gebeten. Ze jankte het uit. Ik had al begrepen dat het tolerantieniveau van Max niet al te hoog was, hij had 's morgens bij een begeleidster al een uitbarsting gehad en hij beet zichzelf steeds in zijn hand. Een vorm van automutilatie waar hij de laatste weken mee begonnen is maar zeer mild vergeleken bij het hoofdbonken van vroeger.
Ik weet niet precies wat tijdens mijn bezoek de lont in het kruidvat deed ontsteken want ik had af en toe mijn aandacht bij Zorro. Hoogstwaarschijnlijk zal juist dat de oorzaak geweest zijn. Dat was het, naast een verboden woord of verboden liedje, in ieder geval wel toen Max nog thuis woonde: Max eist mijn ongedeelde aandacht en een eventuele stoorzender moet het ontgelden. Zo had Ruben als klein jochie regelmatig het gebit van Max in z'n billen staan. Ik ben dan ook blij verrast dat Ruben, ondanks alles wat hij heeft ondergaan, het inmiddels leuk vindt dat zijn grote broer meegaat naar een voetbalwedstrijd of naar de muziekuitvoering van zijn school. En tussen Max en Zorro is het ook weer goedgekomen want Zorro is een heel lief hondje.