Bezuinigingen

Max moet verhuizen. Door bezuinigingen op de Brink. Enkele cliënten worden in een andere woning geplaatst, Max en zijn huisgenoten gaan naar een woning geschikt voor vijf personen, er komt een nieuwe cliënt bij en de woning die leegkomt wordt verhuurd aan een andere zorginstelling. Over twee weken al.
Ik doe mijn best er niet tegenop te zien. "Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest" zei mijn vader altijd en dit heeft zijn gelijk al menig keer bewezen. Max heeft mij vaak versteld doen staan. Dus smoor ik alle vragen die in mij opkomen - wat als Max in de war raakt in het nieuwe huis? Wat als hij niet kan wennen? Hoe zal dat gaan met vijf bewoners op één begeleider? Hoe moeten ze erop uit met vier rolstoelers en één loper als met drie rolstoelen al niet te doen is?  -  en laat het over me heenkomen.
Aan de voorbereiding zal het in ieder geval niet liggen; afgelopen week is het aan de groep verteld en is er een aftelkalender gemaakt. En op de dagbesteding lopen ze alvast de nieuwe route. Een huisgenootje van Max zit er helemaal vol van, ze vertelt het aan iedereen die het horen wil en somt ze de hele dag op wat er allemaal mee moet. Ik heb geen idee of Max begrijpt wat verhuizen inhoudt maar hij heeft al wel gemeld dat zijn CD met voetballiedjes mee moet.  Dit gaat zeker lukken!



Max was best bereid zijn rollatorstuurmanskunsten ook even aan Janet te tonen:

Mooiste cadeau

Harry hanteert het principe dat alles wat naar de zolder kan net zo goed in de vuilnisemmer kan. Ik wil dat principe graag onderschrijven want ik wil niet hechten aan spullen. Bovendien hebben wij geen zolder. Maar ik heb nou eenmaal moeite om dat schattige oude stoeltje of dat leuke kastje weg te gooien. Het is dan ook vooral mijn 'oude rommel' die via de garage in het schuurtje beland is. Tussen die oude rommel vond ik een rollator. Van Harry. Alweer enige tijd geleden gekregen van de buren voor zijn vijftigste verjaardag. Een oud degelijk en zwaar geval. Gekregen en dus (nog) niet geschikt voor het predicaat 'zolder'.  Triomfantelijk klonk "wie wat bewaart heeft wat" als mantra door mijn hoofd. Max is afgelopen weekeinde vijftien geworden; twee en een half jaar na zijn ziekte Guillain Barré:

(Max ging zo snel van start dat ik mijn mobieltje nog niet in de aanslag had, vandaar een opname overdwars. Maar het kostte hem toch de nodige krachtsinspanning, dus in plaats van Max te vragen het nog eens te doen voor de film de vraag om even het hoofd te draaien)