Schutzengel

Van een lieve vriendin in Inzell kregen wij een Schutzengel en die kunnen wij in huize Kiers heel goed gebruiken! Toen moest ik denken aan een gedicht van een ernstig zieke buurvrouw die  iedereen in haar omgeving die met haar meeleefde haar beschermengelen noemde en bedacht ik hoeveel mensen begaan zijn met het wel en wee van onze Max; die vragen naar zijn toestand of die deze stukjes over de voortgang van Max' revalidatie lezen, zoals een zeer trouwe bezoekster van deze site in Ierland, hartverwarmend. En aan het engelengeduld waarmee begeleiders Max in en uit het bed, bad en zwembad hijsen, het engelengeduld dat ze opbrengen om hem te begrijpen en zijn vertrouwen te winnen waarbij ze het nodige moeten incasseren. Het engelendgeduld dat zij opbrengen om met hem te gaan oefenen, zwemmen, stoeien of een rolstoelrace met hem rijden. Begeleiders die zowaar de moeite nemen om in hun vrije tijd smartlappen voor Max uit te zoeken en mensen die als vrijwilliger tijdens evenementen zorgen voor een hapje en een drankje. Dat doen zij niet omdat Max Axe gebruikt of voor een welverdiende bonus; zelfs een dankjewel kan er bij Max niet af. Maar Max' vreugdekreten zijn ongeremd en aanstekelijk, hij kan helemaal slap liggen van het lachen en als Max volledig ontspannen is is het puur genieten. Iedereen die meegeleefd heeft met en meegewerkt heeft aan elk sprongetje dat Max gemaakt heeft het afgelopen jaar mede namens mijn Kiersmannen hartelijk dank! Wij wensen jullie voor 2012 net zulke beschermengelen toe!  Liefs, Corien

Kerstmarkt

Leentje, het charmante nijlpaardvriendinnetje van Dribbel heeft een haarband. En daarom houdt Max van haarbanden. Hier draagt hij met de air en vanzelfsprekendheid als Jort Kelder zijn bretels een rendierenhaarband met glitterpailletjes en aan elke kant een belletje......en hij kan het hebben. Ter ere van de kerstmarkt op de Brink. Het was erg gezellig met kraampjes, poffertjes, de kerstman en een prachtig mannenkoor. Ik moest even slikken toen ik Max' rolstoel pal voor het koor parkeerde, denken aan hoe Max vroeger door de zaal dartelde; huppelend van de ene muzikant naar de andere om de instrumenten aan een nauwkeurige inspectie te onderwerpen en even en passant andere concertgangers tegen de bril of op het hoofd te tikken. Zijn dansjes en pirouettes waren vermaard en het mocht en kon allemaal want Max was Max.  Maar gister heeft hij mij laten zien dat z'n rolstoel hem niet belemmert in het genieten van zang en dans. Ondanks de rem moest ik na elk lied zijn rolstoel weer een halve meter achteruit zetten. Sterk spul he? 

Winterdip

Ik hoor om mij heen verschillende mensen over hun winterdip. Max heeft daar blijkbaar ook last van want gisteravond was hij weer ontroostbaar. Eerst niet, we hebben het een hele poos heel erg gezellig gehad. We hebben met zijn nieuwe speelgoedhondje gespeeld dat een grappig geluid maakt. Totdat hij 'deze vuist op deze vuist' ging doen. Ik vroeg hem of ik dat moest zingen en toen ik dat vervolgens deed begon hij vreselijk te huilen! Nou klink ik misschien als een schorre kraai door mijn verkoudheid, maar Max is bij mijn zang nooit erg kieskeurig geweest. Tijd om me af te vragen waarom hij vroeg om een liedje waarvan hij moet huilen had ik amper want vervolgens raakte hij helemaal overstuur door de zon. Hij wees op het plaatje van de zon op de poster boven zijn bed en maakte vervolgens het gebaar van 'geland' of  zelfs 'neergestort'; dat gebaar hoort oorspronkelijk bij een helicopter of een vlieger, die hoog in de lucht vliegt om vervolgens te landen of in een boom te vallen. Tja, als je meent dat de zon is neergestort zul je ook in een fikse winterdepressie terecht komen.....Ik vertelde dat er morgen een nieuwe dag zou komen en dat leek even effect te hebben, maar toen begon Max mij aan de haren te trekken en te bijten. Ach, net als de Sint weet ik dat dit niet persoonlijk is; Max weet zich zo'n moment gewoon geen raad met zijn frustratie en die reageert hij af op de persoon die het dichtst bij is. En vaak ben ik dan de klos. Maar ja, verstand en gevoel. Ik kreeg net een telefoontje dat Max ziek is. Dat verklaart veel.



Terwijl Max geconcentreerd mijn telefoontje bestudeert





duw ik af en toe zijn voeten een centimeter naar voren





 en zie eens hoe ver zijn benen al komen?



Stout geweest

Max heeft zijn begeleidster in de arm gebeten. En nog wel een dag voor Sinterklaas! Maar Max kan niet bedenken dat wie lief is lekkers krijgt..... Gelukkig weet Sinterklaas dat en zijn lieve begeleidster ook. Al was zij heel begrijpelijk wel wat aangeslagen. Max was volledig overstuur geraakt; huilen, snotteren en wijzen; hij kon maar niet duidelijk maken wat hij bedoelde. Kwam het door alle drukte van de decembermaand? Of het wennen aan de nieuwe huisgenoot? Misschien omdat hij wat verkouden is? Of misschien was hij gewoon boos omdat hij zijn zin niet kreeg? Waarschijnlijk een combinatie van factoren. Het moet ook heel frusterend zijn dat je niet kunt uitleggen wat je bedoelt of wat er aan de hand is. In ieder geval sloeg er een stop door en stond zijn gebit in haar arm. Toen ik bij hem langskwam was hij al weer enigszins gekalmeerd, maar toen ik wegging leek het mij beter om hem nog even in alle rust op zijn kamertje te laten. Omdat hij uit z'n bed kan vallen moet je dan de deurtjes dichtdoen en vastmaken, alsof je hem opsluit. Ik heb nog wat boekjes naar binnen 'gegooid' en moest erg omschakelen om vervolgens met de hele familie Sinterklaas te gaan vieren.