Twee dagen niet geschreven, maar dat betekent alleen maar dat het heel erg goed gaat met Max want hij is alweer verhuisd naar de gewone kinderafdeling! Ook hier heeft Max weer een eigen kamertje gekregen om zoveel mogelijk tot rust te komen. Het zitten in de stoel gaat steeds beter maar het blijft pijnlijk. Ook slikken gaat beter al moeten we het drinken nog steeds lepelen. Iets eten wil Max nog niet.

Was de IC emotioneel heel zwaar, de afdeling is fysiek zwaar omdat we besloten hebben weer bij Max te blijven slapen. De weken voordat Max naar de IC ging had ik al zes weken in het ziekenhuis bij Max gelogeerd. Niet alleen omdat het met Max moeilijk communiceren is maar ook omdat hij door Guillain Barré moeite met slikken heeft en op zijn rug blijft liggen tijdens het spugen. Ik heb verschillende keren een verpleegkundige aan de jas moeten trekken omdat Max met spoed uitgezogen moest worden. Op de IC mochten we niet blijven slapen maar er was zo goed als één op één begeleiding en alle verpleegkundigen en patiënten waren in één ruimte. Op de verpleegafdeling zijn er 's nachts vier verpleegkundigen voor een stuk of twintig kinderen verdeeld over verschillende zalen en kamers. Kortom, ze hebben hem op de afdeling niet continu in 't zicht en ze kunnen hem ook niet horen omdat zijn stembanden nog steeds aangetast zijn door Guillain Barré. Dus kiezen we ervoor om weer 'in te roomen.' Logistiek niet eenvoudig en voor Ruben ook niet fijn maar we zijn nu zo lang bezig; we willen de klus nu ook goed afmaken. En hopelijk hebben we het over de laatste loodjes!