Verstand versus gevoel

We hebben dit proces al een keer doorlopen. Ik dacht dat het nu makkelijker zou zijn. Ik was na de continue 24-uursdiensten, de gebroken nachten, het zware tillen en de ziekenhuisomgeving erg blij dat Max naar de Brink kon. Maar wat moet ik afkicken. Ik kan niet elke dag naar Max want dit wordt een nieuw patroon waar ik op de lange duur niet aan kan voldoen. En áls ik nu bij hem ben is hij verdrietig; hij wil naar boven boekjes lezen maar hij kan niet meer naar boven. Positiever geformuleerd: nóg niet naar boven. Gelukkig springen opa en oma bij, zodat Max toch vertrouwde gezichten ziet. Max spuugt nog steeds. Omdat hij dit geruisloos kan hebben we een babyfoon met camera gekocht zodat de begeleiders hem kunnen zien als hij op zijn kamer ligt. Ook zij moeten omschakelen van de energieke spring in het veld op skippybal naar bijna apathisch ventje dat ze moeten draaien en tillen. Het draaien 's nachts gebeurt door de nachtdienst maar het dringt nog niet tot mij door dat ik dus gewoon kan gaan slapen. Gelukkig komt Max wel tot rust zonder ziekenhuisgeluiden, alarmen, huilende baby's, in- en uitlopende artsen en verpleegkundigen.