zondag 21 november 2010

Niet denken, niet voelen: dit moet

Max was erg vermoeid vandaag; hij kan het oefenen met ademen, het weanen zoals dat heet, nog niet volhouden. Hij heeft nog steeds koorts en zijn hartslag en bloeddruk zijn beide erg hoog. Hij krijgt nog wat meer slagen zuurstof; er was gekeken naar zijn gewicht en daar een passend zuurstofgehalte bij gezocht, maar hij is natuurlijk erg licht en inmiddels is ook gekeken naar zijn lengte. De koolzuuruitstoot is daardoor alweer een tikje gedaald.  Zijn mondje ziet er vreselijk uit door al dat gekauw op de tube. Elke dag wordt de tube van de ene mondhoek naar de andere verplaatst, waardoor Max helemaal rode wangetjes krijgt van het verwijderen van de pleisters.
Toen Max nog op de gewone verpleegafdeling lag vroeg de neuroloog ons of Max beademd moest worden mocht hij op de Intensive Care belanden. Het schijnt een standaardvraag te zijn, maar wat waren wij verontwaardigd, natuurlijk moest dit! Hij beaamde dit maar vroeg ons desalniettemin goed na te denken over onze keus omdat een opname op de IC zeer traumatisch is. Deze opmerking blijft een poos door je hoofd spelen, maar je kunt er niet echt iets mee. Nu weet ik wat hij bedoelde. Max is nog ver weg en heeft meestentijds zijn ogen dicht. Ook zijn zijn stembanden nog aangetast, er komt nog geen geluid uit. Maar tijdens een vervelende verpleeghandeling zie je tranen uit zijn ogen komen. Dit is het meest hartverscheurende huilen dat ik ooit meegemaakt heb. Het liefst wil ik de tube en alle andere slangen losrukken, Max optillen en mee naar huis nemen. Maar je moet stoppen met denken en stoppen met voelen, anders word je gek. Dit moet, het is niet anders.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten