Taai kreng

Wat is het toch een taai kreng, onze Max. Dat is de afgelopen dagen in zijn voordeel geweest, maar hij gaat net zo fanatiek de strijd aan met de tube en hij weet niet van opgeven. Toen ik bij hem kwam om half acht vanavond, eh gisteravond alweer was hij verwoed op zijn tube aan het kauwen. Hij vocht tegen de buis, had een hartslag van 150, de bloeddruk was veel te hoog en hij had ook weer koorts. De verpleegkundige meldde dat hij al een poos onrustig was en had de arts al ingeschakeld. De medicijnmannen hadden de slaapmedicatie al volledig gestopt omdat dit verslavend is én omdat dit het zelfstandig ademen niet bevordert. Dus moest een ander kalmerend middeltje geprobeerd worden, maar natuurlijk moet dan eerst de status erbij gehaald worden en daarna overleg gepleegd met de supervisor. Het eerste middel bleek niet aan te slaan, dus hetzelfde ritueel nogmaals. Maar ook na deze gift bleef Max kauwen, tot bloedens toe; zijn mondhoeken zijn helemaal kapot. Hij moet eigenlijk zijn hoofd zo stil mogelijk houden omdat die tube boven z'n koppie hangt maar hij was helemaal bezweet en onder de stressvlekken en bleef met zijn hoofd draaien. Na urenlang liedjes zingen, verhaaltjes lezen en beentjes masseren was om half elf mijn bloeddruk net zo hoog als die van Max en vroeg ik zelf een gesprek aan met de supervisor; deze uitputtingsslag leek mij verre van bevorderlijk voor zijn herstel. Uiteindelijk is de pomp weer aangezet en kon Max om half twaalf alsnog rustig gaan slapen. En dat ga ik nu ook gauw doen, morgen hopelijk de tube eruit.