Hoe geavanceerd de computer naast Max bed ook is, je kunt zuurstofgehalte, frequentie ademhalingen, kracht van de ademhaling instellen, je kunt de tijd instellen,de beloningstand instellen, allerlei grenzen aangeven, geniaal; Max leven hangt er momenteel van af. Toch blijft de beademing een constructie die met plakband, nou ja, leukoplast dan, in elkaar hangt. Een constructie die vannacht dan ook niet Maxproof bleek. Max was blijkbaar onrustig, is gaan bewegen en de tube is uit zijn keel gefloept. Max is een poos met de hand beademd, de anesthesist is opgepiept, Max heeft een roesje gekregen en hij is opnieuw geïntubeerd. Vervolgens is een röntgenfoto gemaakt om te kijken of de tube goed zat. Max heeft Prednison gehad om de zwelling in zijn keel tegen te gaan. Tot zover de klinische beschrijving van het incident van vannacht. Want de monitor leest geen blinde paniek in z'n oogjes, geen rode stressvlekken op zijn lijfje en geen angstzweet op zijn rug. Ik heb Max de afgelopen weken een paar keer in de stress meegemaakt als hij benauwd of misselijk was en ik heb er veel moeite mee dat hij dit alleen heeft moeten doorstaan. De verpleegkundigen hebben nog even overwogen om ons te bellen vannacht, maar prefereerden doorpakken in plaats van wachten. Ondanks alles heeft Max het weer geweldig gedaan vandaag. Als gevolg van het roesje heeft hij heel veel geslapen maar vanmiddag werd toch het trainingschema alweer opgepakt. Hij kon anderhalf uur zelf ademen volhouden! Ik had erg veel moeite om hem achter te laten vanavond. Harry heeft zojuist nog naar Groningen gebeld en hij ligt lekker te slapen.
 |
| Max arm is inmiddels vastgebonden |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten